Sancti Spíritus- Camagüey

Na het ontbijt namen we afscheid van onze casa El Lirio de los Valles. Ons eerste reisdoel was Santi Spíritus, een van de eerste steden in Cuba (1514). Wat ons meteen opviel, was dat de gebouwen hier wel goed in de verf zaten en dat de kleur blauw daarbij overheerste. Dat gaf de stad een hele andere aanblik dan de vorige plaatsen die we bezocht hadden. In het centrum lag een mooi groot plein en er was ook een mooie winkelstraat. Na wat uitleg en informatie van Eduardo konden we het centrum zelf verkennen. Daarbij zagen we kleine winkeltjes en ambachtelijke werkplaatsen in de voorkamers van huizen. We namen ook een kijkje in de Iglesia Parroquial Mayor, de oudste kerk (1522) in Cuba. Daar zagen we een bijzonder Christusbeeld dat in een peinzende houding zat, vergelijkbaar met 'Le Penseur' van Renoir.

Onderweg naar Camagüey maakten we een lunchstop en daarna was het nog ongeveer twee uur rijden. In Camagüey maakten we een tour met fietstaxi's. Onze fietser was Ricardo en die leek iedereen te kennen. Hij had tenminste tegen iedereen die hij tegenkwam wel wat te zeggen. We stopten bij vier pleinen om foto's te maken. Tijdens het laatste stuk van de tour regende het, maar gelukkig niet hard genoeg om er erg nat van te worden. Alles bijeen vonden we het niet zo'n bijster interessante stad. Dat kwam waarschijnlijk ook, omdat we er maar kort waren en er niet echt veel van gezien hadden. Camagüey is wel een van de oudste steden die door de Spanjaarden werd gesticht (ca 1514). De stad bevond zich eerst aan de noordkust, maar de inwoners verhuisden in 1528 verder landinwaarts, omdat ze aanvallen van de piraten beu waren.

Na aankomst in Camagüey Hotel kreeg ik mijn koffer niet open. Het cijferslot deed het niet, dus had ik een probleem. Omdat er alleen bij de receptie WiFi was, ben ik met mijn koffer naar beneden gegaan om daar op de website van Samsonite op te zoeken hoe ik dit probleem kon oplossen zonder de koffer te slopen. Dat was nog een heel gedoe, want ik moest me eerst nog registreren en dus veel gegevens invoeren. Ondertussen zat Eduardo allerlei cijfercombinaties uit te proberen. Net toen ik de goede pagina gevonden dacht te hebben, hoorde ik een bekend geluid en had Eduardo de koffer open. Bleek de cijfercode veranderd (???).

Geluk bij deze pech was dat we daardoor pas na half 8 in het restaurant waren en van andere reisgenoten hoorden dat het eten er van slechte kwaliteit was. We hebben daarom maar een taxi (een oude Lada) naar het centrum genomen en gegeten in hotel Toledo. Daar viel op het eten weinig of niets aan te merken. Tegen tienen bracht Manolito ons in zijn 40 jaar oude Lada terug naar het hotel.