Mount St Helens

woensdag 27 juni
Na een gezond ontbijt op het zonovergoten terras aan de Columbia River en het met enig leedvermaak aanschouwen van de afgang van 'die Mannschafft' vertrokken we om kwart over 9 uit Hood River met als eindbestemming Crystal Mountain in Mount Rainier NP. Het eerste stuk van onze route voerde weer door de Columbia River Gorge. Daarna reden we via de I-5 de staat Washington binnen richting Seattle, maar bij Castle Rock verlieten we de snelweg voor een mooie route naar Mount St Helens. Deze vulkaan ligt net als Lassen Peak en Crater Lake in de vulkanisch zeer actieve Cascades bergketen die van noord naar zuid door het westen van de VS loopt.
Mount St Helens rees tot 18 mei 1980 net als Mount Hood hoog boven het landschap uit. Een enorme uitbarsting op die dag veranderde niet alleen de vulkaan maar ook het landschap in een groot gebied rondom Mount St Helens. De uitbarsting werd al enkele maanden verwacht, want al vanaf medio maart waren er vele aardbevingen onder de vulkaan, op de noordkant ontwikkelde zich a.g.v. opstuwend magma een steeds groter wordende bult en de vulkaan had al diverse keren as en lava gespuwd. Tijden de grote uitbarsting op 18 mei 1980 blies de vulkaan zijn eigen top op waardoor een grote krater ontstond én een heel groot deel van de noordkant (de bult) werd in één keer weggevaagd en verdween in een enorme, alles verwoestende lava- en modderstroom die vele vierkante kilometers bos verpulverde en ook nog eens ruim 20 mensen het leven kostte. De 15 km hoge gas- en aswolk verduisterde steden in drie staten. Kortom: een heel natuurspektakel dat we in het theater van het bezoekerscentrum konden meebeleven. Het bezoekerscentrum had ook een mooie chronologische tentoonstelling over allerlei wetenswaardigheden over bovengenoemde uitbarsting en de gevolgen ervan en bovendien verhalen van ooggetuigen. De vulkaan bleef met kleinere uitbarstingen actief tot in 1986 en daarna ook weer tussen 2004 en 2008. Bij uitbarstingen in die periodes zijn twee lavadomes van een paar honderd meter hoog in de krater ontstaan.
Na het bezoekerscentrum hebben we nog een bezoek gebracht aan een centrum waar mooi in beeld werd gebracht hoe de natuur zich na 1980 tot nu toe heeft hersteld en welke rol de mensen daarbij gespeeld hebben. Tot slot zijn we naar het Johnston Ridge Observatory geweest. Vandaar had je een perfect zicht op de vulkaan, het weggevaagde noordelijke deel en de ravage die de uitbarsting aanrichtte.
Inmiddels was het half 5 en moesten we ons hotel in Mount Rainier NP nog zien te vinden. Dat bleek nog een aardig eind weg en daarom hebben we onderweg maar ergens gegeten. Tijdens het laatste stuk hadden we voor het eerst deze reis regen. Na het bedwingen van een bergpas en een bijna aanrijding met een overstekend hert waren we rond kwart over 8 in Crystal Mountain, waar we hopten de volgende dag een paar mooie wandelingen te kunnen maken.